#1 Reuma, rouwdouwers en ruggen
Ons maandelijkse schrijfsel
Hallo leuke lezer,
Onze maandelijkse mailing is vanaf nu te lezen en volgen op dit platform. We hebben namelijk zin om het wat uitgebreider over zaken te hebben die ons bezighouden. Daarom is er vanaf nu meer te lezen over minder. Met iets meer mening en minder scrupules. Maar wel dertig in een dozijn: doodgewone schrijfsels van twee dertigers (Malou en Floor) met een communicatiebureau. Over kunst, het leven en de kunst van het leven.
Maandelijks meelezen? Abonneer je dan hieronder (gratuit!).
De hádden-wij-het-maar-bedacht
De 'Je bent nooit te oud om te leven' SIRE-campagne leidde onlangs tot felle reacties bij vijftigplussers. Zij voelden zich door de campagne weggezet als uitgerangeerd. Op LinkedIn en in de media liet de doelgroep massaal van zich horen om het tegendeel te bewijzen. In die geest wil ik - Floor - het hebben over een andere goededoelenreclame die momenteel weer op de radio te horen is. Namelijk die van het Reumafonds.
In de commercial (hier te bekijken) hoor je de vriendinnen van Eva, die ervan balen dat Eva op het laatste moment afzegt wanneer ze uitgaan, omdat ze een reuma-aanval heeft. De verontwaardiging is groot: 'Laatst hadden we zelfs zitplaatsen. Haakt ze toch weer af.' Je raakt langzaam je vriendinnen kwijt, zo eindigt de reclame, en je kan er niets aan doen.
Ik kreeg de diagnose ziekte van Bechterew (een vorm van ontstekingsreuma) op mijn tweeëntwintigste, een periode waarin ik net als Eva uitging en festivals bezocht. En dat gelukkig kon blijven doen, net als dat ik het voorrecht heb dat mijn vrienden niet afhaken om iets wat ik toevallig heb.
Ik snap de bedoelingen van de makers, en ik kan me ook voorstellen dat er mensen met reuma zijn die zich hierin helaas herkennen. Toch stuit het statement me tegen de borst, met name door de woordkeuze en volgorde van de tekst. De conversatie is niet mét de vrouw in kwestie maar over haar. En die laatste zin 'Ja, dat is wel zo...' is dusdanig impliciet dat het oordeel nog groter wordt.
Het is jammer dat een van de weinige momenten waarop je als jonge vrouw met een ziekte eindelijk vertegenwoordigd wordt, het dan op deze ongelukkige manier is. Als deze reclame in 2012 was verschenen - toen ik te horen kreeg dat ik reuma heb - dan had ik me niet bepaald gehoord gevoeld door een fonds dat juist voor me opkomt.
De waarom-gebruiken-we-dit-niet-vaker?
In iedere mailing breken we een lans voor een woord of zin waarvan we 'm meer zouden willen horen.
Onlangs las Malou 'Het Stravinsky-spel' van Arthur Japin. Daarin vond zij het woord epateren. Het woord komt van het Franse épater, wat zoiets betekent als iemand flink verbazen of overdonderen. Dat Franse woord is opgebouwd uit é- (wat ‘uit’ betekent) en patte, (een woord voor ‘poot’ of ‘voet’).
Oorspronkelijk had épater wat letterlijkere betekenissen, zoals ‘de poot van iets breken’ of ‘iets laten omvallen’. Tegenwoordig gebruik je het vooral in de zin van: omvallen van verbazing.
De dit-verorberden-we-laatst
'Je kunt klimmen hoe hoog je wilt, maar het gewicht van het verleden draag je altijd met je mee.'* Onlangs lazen we drie autofictionele boeken met een soortgelijk thema: 'Veranderen:Methode', 'Rouwdouwers' en 'Galmende geschiedenissen'. In 'Veranderen:Methode' vertelt de immens populaire Franse auteur Édouard Louis over zijn allesomvattende wens: ontsnappen uit zijn verstikkende jeugd op het arme platteland van Noord-Frankrijk en toetreden tot de Franse elite. Hij vertelt tot in detail hoe hij dit stap voor stap voor elkaar krijgt.
Falun Ellie Koos schrijft - gebaseerd op diens eigen leven - in hun debuutroman 'Rouwdouwers' hoe Ada en broer Broos opgroeien in een stacaravan bij hun vader, een hovenier met een hardnekkig wantrouwen tegen de overheid en één dogma: niet janken. Haast per toeval belandt Ada op de kunstacademie, waar het draait om jezelf ontplooien in plaats van overleven.
En tot slot het essay 'Galmende Geschiedenissen' van Sinan Çankaya, die als jonge jongen hunkerde naar een ander leven, vol vrijheid en zonder armoede. De drie boeken zetten je als lezer letterlijk en figuurlijk op je plek. Een plek waar je met een beetje sturing en flink wat toeval en (on)geluk terecht bent gekomen. Zoals Çankaya het raak verwoord: 'We worden niet alleen gesorteerd op wat we doen of kunnen, maar ook op waar onze wieg staat, hoe we eruit zien, waar we vandaan komen, wat er tussen onze benen zit, en met wie we het bed delen.'
* Ook dit is een enigszins geparafraseerd citaat uit Galmende Geschiedenissen - dat bol staat van de scherpe beschouwingen.
De-er-werd-ook-nog-gewerkt
De afgelopen maanden dook Malou vol enthousiasme in de toekomst van geld. Dat deed ze bij het meest gastvrije theatergezelschap van Nederland: het NUT (Nieuw Utrechts Toneel). Oude liefde roest niet, want in 2022 werkte ze al mee aan de locatievoorstelling Licht.
Sinds februari is ze terug als interim hoofd marketing. Samen met het NUT-team deed ze de communicatie rondom twee voorstellingen over poen, knaken, ruggen, pecunia...oftewel geld. 'Belofte maakt schuld' en 'de Kapitalisten' gingen over schuld(gevoelens), armoede, verantwoordelijkheid en wat we eigenlijk verwachten van een nieuw economisch systeem.
Malou ging mee op tour, van Oerol tot het Berlijnplein, met als oogst: acht aanbevelingen voor een kapitalisme 2.0, met oog voor mens, natuur en een wereld die wél werkt voor iedereen.
Of die ideeën het gaan schoppen tot in de verkiezingsprogramma’s? Dat valt nog te bezien. Maar één ding is zeker: het gesprek is gestart. We hebben samen gedroomd, gediscussieerd en gelachen. Want over geld praten mag best een beetje leuk zijn. Zeker als het de wereld kan veranderen.
Het NUT gaat verder met haar onderzoek over de toekomst van geld. In september kan je naar Doekje voor het bloeden, een voorstelling over de thuisloze Willem en vijf acteurs die hem willen redden. Wat is het verhaal van Willem waard?
De wat-doen-jullie-dan-precies?
Vrienden, lezen jullie mee? Dit gebeurde er verder in ons werkende leven:
De sluisdeuren gaan weer op slot, het Visdeurbelseizoen is ten einde. Ook dit jaar was er volop aandacht voor dit aal – eeh – aaibare project. Van viral video’s op TikTok tot verslaglegging in (inter)nationale media. De Amerikaanse zanger Mario zong een loflied in de tv show ‘Last Week Tonight’ van komiek John Oliver. In het seizoen van 2025 (maart – juni) bekeken zo’n 2 miljoen mensen de livestream. Wij schreven eerder dit jaar de copy voor de vernieuwde website.
Als veel van je werk achter de laptop plaatsvindt, is het heel tof om het resultaat in het openbaar te zien. Zoals bovenstaande knoeperd van een campagne voor de vaste collectie van het Centraal Museum, nu te zien op het bollenplein van Utrecht Centraal Station. De campagne dan, de collectie is doorlopend te zien in het museum (tippie van ons!).
Twee jaar na de openingscampagne zijn we opnieuw betrokken bij de rebranding van het nijntje museum.
Voor het tweede jaar op rij verzorgen we de campagne voor BROED, maand van de creatieve professional in de regio Utrecht.
Niets leukers dan dat wat je in je werk doet, over te brengen op anderen. We verzorgen steeds meer strategische sessies waarin we met organisaties op zoek gaan naar hun positionering, ambities en passende communicatie. Zoals bijvoorbeeld voor het Nationaal Onderwijsmuseum, Mondriaanhuis en Utrecht Creative Community.
Leuk dat je weer tot hier bent gekomen! Wil je nog meer weten, we zijn semi-(non)actief op Instagram en LinkedIn. Onze podcast is al 2 jaar in de maak en een mail sturen mag altijd: info@burodertig.nl
Tot de volgende! X